و آر کلمه شد

اول ناله بود، دوم لبخند
دوم لبخندی به پهنای تمام صورت، از عمق دل و شاد. من بیشتر از آنکه تحملش را داشته باشم خوشبخت شده‌ام. توی تنهایی‌ نمی‌توانم از احساس عمیق خوشبختی لبخند نزنم. عاشق شده‌ام، عاشق موجودی که عمیقاً برایم محترم است. وجودش سنگینی حضور دارد. حضورش، نگاهش،صدایش طوری‌ست که آدمی حس می‌کند باید برتر و والاتر از خودش باشد تا ارزش او را داشته باشد. همین من را عوض کرده است. امید را، شور زندگی را به من بازگردانده است. من برای زندگی‌ام، برای با او بودن، ارزشش را داشتن، سخت تلاش می‌کنم. زندگی‌ام منظم، بدون افسردگی و خوب پیش می‌رود. مرا دوباره متولد کرده است: این بار بدون اکثر خرابی‌های پیشین. سرسپرده، دیوانه، سرمست، خرم و شادم.

کمی توی این شرایط ایران احساس گناه دارد اینطور بودن، ولی کاریش نمی‌شود کرد.